Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Ο καθρέφτης (λίγες μέρες πριν τις εκλογές)


Ο καθρέφτης είναι μια φυλακή
για ισόβια είδωλα.
Το βαρύτατο έγκλημά τους,
ότι αντέγραψαν τη ζωή
αποκαλύπτοντας τα μυστικά της.

Ο καθρέφτης είναι ένας τάφος.
Καθώς αποχωρούμε συντετριμμένοι
αγωνίζονται οι νεκροί
να δραπετεύσουν.

Ο καθρέφτης είναι ένα δάκρυ.
Πολύ εύθραυστος
για να αντέξει την αγωνία του κόσμου

Κυριακή 22 Απριλίου 2012

Συντροφικό ποίημα



«Το ξέρεις βέβαια:

μια απιστία ή ένα ψέμα
είναι ασήμαντα για την παγκόσμια ιστορία
πράγματα
- κι ανώφελα βεβαίως.
Εκείνη κινείται λιώνοντας λαούς
καίγοντας πόλεις
μ’ επαναστάσεις, πολέμους και κινήματα.
Πώς θα μπορούσε μια αμφιβολία
να της κόψει το δρόμο;»


Χρόνια προσπαθούσε να με πείσει.
Και λίγο πριν ο θάνατος του κόψει
το δρόμο
γύρισε και μου’πε:
«δεν πρόλαβα ποτέ να της πω
πως ήταν όμορφη εκείνο το πρωινό»


Καθώς η τελευταία του κουβέντα
δεν ήταν για την επανάσταση
σκέφτηκα
πως εκείνο το πρωινό πρέπει να ήταν
καθοριστικό για την έκβασή της

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Ανθοφόρος

Τη Μεγάλη Παρασκευή το πρωί πήγαμε με τον πατέρα μου για σπαράγγια. Μάζεψα Άνοιξη και φωνή μου έγινε το βουητό των εντόμων. Επέστρεψα σήμερα στην πόλη. Ανθοφόρος












Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Μια ιστορία του Κωστή





Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια χαμογελαστή γριά που τη λέγαν Τσιν Τσον και ήταν πολύ καλή στο κουν φου.

Μια μέρα πέρασε από τα μέρη της γριάς ένα δυνατό παλικάρι  που φόραγε μία άσπρη στολή και μια μαύρη ζώνη. Το παλικάρι είπε:
-«ρε μπαμπόγρια κάνε στην άκρη, βιάζομαι πολύ!»

Η γριά είδε αυτό το παλικάρι και το ερωτεύτηκε. Πήγε στο Έβερεστ και ζήτησε να γίνει νέα και να μπορέσει να παντρευτεί το αγόρι. Οι θεοί άκουσαν τι ζήτησε η γριά και της είπαν:
- «θα σε κάνουμε σαν καινούρια»

Η γριά πήρε ένα άσπρο άλογο και ακολούθησε το παλικάρι και παρουσιάστηκε μπροστά του. Το παλικάρι θαμπώθηκε από την ομορφιά της και γι’ αυτό παντρεύτηκαν και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

***
Την ιστορία αυτή έγραψε πριν λίγες μέρες ο γιος μου. Της πρόσθεσα και μια ζωγραφιά του. Και σας τη στέλνω με αυτή την παιδιακίσια υπόσχεση των παραμυθιών:
..." και εμείς καλύτερα"

Καλή ανάσταση αδέρφια

Κυριακή 8 Απριλίου 2012

Μάλλον μπροστά σου!

Πριν λίγες μέρες συναντήθηκαν δυο blog σε μια ταβέρνα. Δυο άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους ή έστω περίπου γνωστοί, αφού ο ένας παρακολουθεί τα κείμενα του άλλου. Κείμενα λέξεων και κείμενα φωτογραφιών που «διαβάζουν» τον έξω κόσμο με το δικό τους εσωτερικό βλέμμα.


Αφορμή να συναντηθούμε με τη Ντίνα στάθηκε ένα κείμενο μου για το «Σπυραντώνη» και μια σύντομη επίσκεψή της στην Αθήνα. Λίγες ώρες πριν βρεθούμε αφηγήθηκα σε μια φιλική παρέα την επικείμενη γνωριμία και έκπληκτος άκουσα μια φίλη να μου λέει πως ξέρει τη Ντίνα, και πως ήταν φίλοι και να της στείλω χαιρετίσματα… Άλλη μια φορά που η ζωή μού υπενθύμιζε πόσο μικρός είναι ο κόσμος.


Το ραντεβού μας ήταν βέβαια στην ταβέρνα στα Πατήσια. Έφτασα πρώτος με την κοκόνα μου περιμένοντας και την κυρά μου να ‘ρθει και διερεύνησα το χώρο για ένα βλέμμα διερευνητικό επίσης… Καθίσαμε και περιμέναμε. Λίγη ώρα αργότερα μια γυναίκα εμφανίστηκε στην πόρτα και το τηλέφωνό μου χτύπησε:

- Γιώργο που είσαι;
- Μάλλον μπροστά σου!


Αρχίσαμε να γελάμε και ξεκινήσαμε μια κουβέντα εγκάρδια που κράτησε μέχρι τη μία το βράδυ. Μιλήσαμε για τις ζωές μας, για τα blog και το internet, για τα Πούλιθρα, για την κατάσταση της χώρας και την πολιτική και για τα έξοχα παϊδάκια και τα σαλιγκάρια στιφάδο του μαγαζιού που γευόμασταν χρόνια τώρα πιθανά καθισμένοι σε διπλανά τραπέζια χωρίς να γνωριζόμαστε.


Δεν ξέρω τι ανάγκες καλύπτει αυτή η ιστορία με τα blog, αν καλύπτει ανάγκες. Αν είναι ένα παιχνίδι επικοινωνίας ή έκφρασης, ένα υποκατάστατο επικοινωνίας ή μια δημιουργική διέξοδος. Όταν καλούμαι να απαντήσω, συχνά καταφεύγω στη φύση του αναγνώστη: μου αρέσει να διαβάζω ενδιαφέροντα κείμενα και βλέμματα και να γνωρίζω ενδιαφέροντες ανθρώπους. Τα κείμενα ή οι φωτογραφίες μας είναι ένα κλειδί για ενδιαφέρουσες πόρτες. Ένα τέτοιο διαλέξαμε με τη Ντίνα ανοίγοντας ο ένας την πόρτα του άλλου. Και νομίζω πως κάναμε καλά.


Μέχρι την επόμενη συνάντησή μας στα Πούλιθρα (μάλλον το καλοκαίρι) εγώ θα παίρνω την τακτική δοσολογία της… «πουλιθρίνης» μου από το μαγικό blog της.

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Δ.Χ.


Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας άνθρωπος που καθόταν σ' ένα τραπέζι. Στο πλάι του ήταν ένα βάζο με λουλούδια, όμως το υπέροχο άρωμά τους έμοιαζε να μην τον ενδιαφέρει, έτσι που σκυθρωπός κάτι έγραφε σ' ένα χαρτί. Ύστερα ο άνθρωπος έφυγε και δεν ξαναγύρισε. Τα λουλούδια μαράθηκαν στο βάζο και βρώμισαν. Κάποια μέρα η μπάλα ενός παιδιού έριξε το βάζο κάτω και το 'σπασε. Κι εδώ τελείωσε το παραμύθι.

***
Ο πίνακας είναι του Τάσου Μαντζαβίνου

Δευτέρα 2 Απριλίου 2012

Ιχνηλασίες στις πίσω μας σελίδες



Το ένα βιβλίο είναι ένας "Νέος θησαυρός" του 1804. Το άλλο ένα "Ψαλτήριον Δαβίδ του προφήτου και βασιλέως" του 1793. Το ένα γραμμένο με ελληνικά γράμματα στην τούρκικη γλώσσα (καραμανλήδικο), το άλλο τυπωμένο στη Βιέννη από τον Βεντότη. Και τα δύο φέρουν... ίχνη από παιδιά που έμαθαν πάνω τους να διαβάζουν και να σκέφτονται.

Και καθώς οι αιώνες πέρασαν, αναρωτιέμαι* τι είναι παιδικό βιβλίο: ένα βιβλίο που άφησε τα ίχνη του σε ένα παιδί, ή ένα βιβλίο στο οποίο άφησε τα ίχνη του ένα παιδί...


Η απορία, καθώς σήμερα είναι η παγκόσμια μέρα παιδικού βιβλίου και τα γενέθλια του Άντερσεν...